Anwar Tidak Sakit Leher Lagi

Anwar tidak sakit leher lagi, tidak sakit belakang lagi. Masa dalam penjara, apabila ke mahkamah, pasti leher berbalut, berkerusi roda. Rupanya itu semua lakonan tahap gaban.

Keterangan doktor Jerman (saksi alibi Anwar), dalam perbicaraan sodomi II, kononya Anwar mengalami sakit belakang yang sangat kronik, sehingga rukupun tidak berkemampuan; namun dalam video seks yang didedahkan Trio Datuk T, Anwar mampu melakukan hubungan seks 69.

Benarlah kata Tun Dr Mahathir, Anwar itu mempunyai kepakaran berlakon. Selain kepakaran itu, Anwar juga merupakan pemidato yang hebat, sehingga yang salahpun boleh jadi betul. Kepakaran dan kepetahan Anwar berpidato, boleh mengyakinkan pendengarnya bahawa beliau dianaya, sehingga pendengarnya boleh berubah pendirian dan sanggup menyalahkan orang lain.

Mahathir sehingga kini tidak pernah berpaling kepada tindakannya memecat Anwar pada tahun 1998, kerana masalah moral. Adalah memalukan untuk menerima seseorang pemimpin yang rendah moralnya, demikian kata mantan Perdana Menteri itu.

Bagi Pas dan DAP serta penyokong PKR, mereka tidak mempedulikan masalah moral Anwar, yang penting mantan TPM itu masih mempunyai keupayaan mempengaruhi rakyat untuk mempercayaainya. Bagi Pas dan DAP; yang penting, mereka boleh menjadi kerajaan, selepas hampir setengah abad menjadi parti pembangkang.

Sementara bagi Anwar pula, apapun anggapannya sebelum ini terhadap Pas dan DAP bukan penting lagi, janji cita-citanya mahu menjadi Perdana Menteri tercapai.

Bagi Anwar, kaum melayu dan agama islam bukan lagi paksi perjuangannya. Beliau menguburkan semua itu, janji dia mendapat sokongan untuk mencapai cita-citanya.

Anwar tahu, bahawa kaum melayu dan islam sudah berpecah. Untuk itu kelemahan kaum melayu dan islam perlu dimanafaatkan dengan menyeru agar kaum dan agama lain bersatu untuk menjadi tuan kepada kaum melayu dan islam.

Anwar tahu, selagi kaum melayu dan islam bersatu, maka sukar bagi kaum lain untuk memerintah. Bagi Anwar, apa salahnya kaum lain memerintah, asalkan beliau menajdi Perdana Menteri.

Anwar mabuk dengan gelaran dan jawatan, atas sebab itu, apa sahaja cara, beliau memastikan bahawa jawatan Perdana Menteri beliau genggam dan dapat merasakan duduk di Putrajaya.

Sebenarnya Anwar sangat terkilan kerana tidak sempat menduduki Putrajaya, kerana beliau terlibat sama membangun Pusat Pentadbiran Persekutuan itu.

Kaum cina menyokong Anwar melalui DAP, kerana inilah masanya kaum cina merasakan jawatan Timbalan Perdana Menteri. Melalui BN, jawatan TPM agar sukar diberikan kepada kaum cina, kerana prinsip BN, parti mana yang mempunyai kerusi terbanyak adalah dipilih menduduki jawatan TPM. Sejak merdeka, jawatan TPM disandang Umno, kerana jumlah kerusi Umno di Dewan Rakyat melebihi 60 peratus daripada jumlah kerusi parlimen BN.

Manakala dalam PR, jumlah kerusi yang akan dimenangi kaum melayu hampir seimbang dengan jumlah kerusi kaum cina, atas sebab itulah kaum cina dipilih menduduki kerusi TPM.

Diperkirakan, sekiranya PR mampu mendapat majoriti mudah untuk menubuhkan kerajaan pusat, Lim Kit Siang atau Lim Guan Eng akan dilantik sebagai TPM1, manakala daripada Pas akan dilantik sebagai TPM-II, dan bumiputera Sabah dan Sarawak TPM-III.

Kerajaan PR akan mengorbankan kaum melayu dan islam yang majoriti dalam Negara, kerana sebahagian besar kerusi kaum melayu dan islam akan dimenangi Umno melalui BN.

Pada PRU-13 nanti, jika parti komponen BN yang berasaskan kaum cina kalah teruk, maka parti DAP akan menjadi parti dominan. Keadaan ini berlaku sama seperti di Perak selepas PRU-13. Walaupun PAS dilantik sebagai MB, namun pemerintah sebenar adalah DAP.

Keadaan ini akan belaku pada kerajaan Persekutuan, jika BN gagal mendapat majoriti mudah, jika semua kerusi yang ditandingi MCA, MIC, Gerakan- kalah.

Jumlah kerusi keseluruhan di semenanjung adalah 166. Pada PRU-12, PKR menang 31, DAP 26 dan PAS 23, sementara BN 85+1. Daripada 86 kerusi BN itu, kerusi yang dimenangi Umno hanya 67 kerusi. Jika pada PRU-13 semua kerusi MCA, MIC dan Gerakan dimenangi DAP, maka DAP akan menjadi parti yang dominan.

Jika scenario ini berlaku, maka masa itulah BN akan kehilangan Putrajaya, kerana jumlah kerusi daripada Sabah dan Sarawak tidak mampu mengimbangi jumlah kerusi parti-parti MCA, MIC dan Gerakan di Semenanjung yang kalah.

Akan tetapi jika Umno mampu merampas kerusi-kerusi majoriti melayu daripada PAS dan PKR dengan jumlah yang sama dengan kerusi-kerusi MCA, MIC dan Gerakan yang kalah, maka peluang masih ada bagi BN mempertahankan Putrajaya, kerana Sabah dan Sarawak akan menjadi penyelamat.

Mampukah Umno mendapat tambahan kerusi sekurang-kurangnya 18 kerusi parlimen daripada PAS dan PKR di Semenanjung? Hanya Umno Semenanjung yang mampu menjawabnya.